Vanwege de foto's is dit verhaal in 4 gedeeltes, er kunnen nl. maar 5 foto's bij een blog).
Sivert, de zwager van Eli, is vroeger boer geweest. Sinds zijn vrouw ziek is, zorgt hij voor haar en runt een houtzagerij. 1x per jaar neemt hij vakantie: de eerste 3 weken van oktober gaat hij op elandenjacht.
Tina werkt bij de ICA in Bessaker. Vorige week reed ze van Trondheim naar huis en crashte bijna door 3 elanden die ineens midden op de weg stonden. Ze heeft geluk gehad, velen konden de auto naar de sloop brengen na een aanrijding met een eland.
Een paar weken geleden, liep Johan het huis uit, en stond oog in oog met een eland en haar jong.Ze stonden in Eli's aardappelveldje te wroeten naar achtergebleven aardappels, en gingen er snel vandoor toen ze Johan in de gaten kregen.
Als kind gingen we vroeger met ons gezin op zondagen vaak de bossen in, ik hoopte dan een nest honden of katten te vinden, om met de fles groot te brengen. Hier in Noorwegen heb ik ook al eens gedacht hoe het zou zijn, een elandenjong te vinden en groot te brengen tot het op eigen benen kan staan, hoewel het jong natuurlijk beter af is bij zijn eigen moeder, en ik het druk genoeg heb met alle kalveren die 1,5 week de fles van me krijgen.
Op de BBC keken we vaak naar Johnny Kingdom in Exmoor; hij verzorgde een hert dat door het leven ging met 3 poten, maar zich prima redden kon. Johnny speelt zelfs flyball met hem (of haar). Wanneer het hert ziek wordt, en doodgaat, lopen bij mij de tranen over de wangen, net als bij Johnny.
Wat weet ik over elanden, behalve dat ze tegen het vallen van de avond de vallei betreden, en grazen in de weides. Toen we in mei de boerderij voor het eerst bezochten, zagen we ze vanuit de tuin van ons toekomstige huis. Ook onderweg vanuit de auto, hebben we ze meerdere malen gezien. Maar waar zijn ze overdag, en hoe groot zijn de kuddes? Even googelen levert de volgende imponerende feiten op: de eland is een zeer groot hert, het is het grootste landdier van Noorwegen en ze zijn er al vanaf de prehistorie. De oudste rotstekeningen zijn 5000 jaar oud. Een volwassen stier kan wel 800 kilo wegen, een schofthoogte krijgen van 2 meter en 2,5 meter lang worden. Alleen stieren dragen geweien die 20 kilo kunnen wegen en een spanwijdte kunnen hebben van 2 meter. Ze hebben scherpe zintuigen wat betreft geuren en gehoor; met de wind mee is het onmogelijk om ze te benaderen. Een groot deel van het jaar leven ze alleen, de rest van de tijd leven ze in groepsverband. Na het 1de kalf, krijgen de vrouwtjes bijna altijd een 2-ling, ook 3-lingen komen wel eens voor. In Noorwegen en Zweden leven 300.00 tot 400.000 elanden. Johan heeft gehoord dat er in onze provincie (Sor-Trondelag) 20.000 zijn.
Op 1 van de laatste stralend mooie dagen in oktober, maak ik een wandeling door de vallei. Het einddoel is het verlaten huis achter in de vallei....daar zijn geen weides meer, en het wandelpad loopt dood. Daar begint elandenland........(vervolg: wandeling door de vallei 1, 2 en 3).
Sivert, de zwager van Eli, is vroeger boer geweest. Sinds zijn vrouw ziek is, zorgt hij voor haar en runt een houtzagerij. 1x per jaar neemt hij vakantie: de eerste 3 weken van oktober gaat hij op elandenjacht.
Tina werkt bij de ICA in Bessaker. Vorige week reed ze van Trondheim naar huis en crashte bijna door 3 elanden die ineens midden op de weg stonden. Ze heeft geluk gehad, velen konden de auto naar de sloop brengen na een aanrijding met een eland.
Een paar weken geleden, liep Johan het huis uit, en stond oog in oog met een eland en haar jong.Ze stonden in Eli's aardappelveldje te wroeten naar achtergebleven aardappels, en gingen er snel vandoor toen ze Johan in de gaten kregen.
Als kind gingen we vroeger met ons gezin op zondagen vaak de bossen in, ik hoopte dan een nest honden of katten te vinden, om met de fles groot te brengen. Hier in Noorwegen heb ik ook al eens gedacht hoe het zou zijn, een elandenjong te vinden en groot te brengen tot het op eigen benen kan staan, hoewel het jong natuurlijk beter af is bij zijn eigen moeder, en ik het druk genoeg heb met alle kalveren die 1,5 week de fles van me krijgen.
Op de BBC keken we vaak naar Johnny Kingdom in Exmoor; hij verzorgde een hert dat door het leven ging met 3 poten, maar zich prima redden kon. Johnny speelt zelfs flyball met hem (of haar). Wanneer het hert ziek wordt, en doodgaat, lopen bij mij de tranen over de wangen, net als bij Johnny.
Wat weet ik over elanden, behalve dat ze tegen het vallen van de avond de vallei betreden, en grazen in de weides. Toen we in mei de boerderij voor het eerst bezochten, zagen we ze vanuit de tuin van ons toekomstige huis. Ook onderweg vanuit de auto, hebben we ze meerdere malen gezien. Maar waar zijn ze overdag, en hoe groot zijn de kuddes? Even googelen levert de volgende imponerende feiten op: de eland is een zeer groot hert, het is het grootste landdier van Noorwegen en ze zijn er al vanaf de prehistorie. De oudste rotstekeningen zijn 5000 jaar oud. Een volwassen stier kan wel 800 kilo wegen, een schofthoogte krijgen van 2 meter en 2,5 meter lang worden. Alleen stieren dragen geweien die 20 kilo kunnen wegen en een spanwijdte kunnen hebben van 2 meter. Ze hebben scherpe zintuigen wat betreft geuren en gehoor; met de wind mee is het onmogelijk om ze te benaderen. Een groot deel van het jaar leven ze alleen, de rest van de tijd leven ze in groepsverband. Na het 1de kalf, krijgen de vrouwtjes bijna altijd een 2-ling, ook 3-lingen komen wel eens voor. In Noorwegen en Zweden leven 300.00 tot 400.000 elanden. Johan heeft gehoord dat er in onze provincie (Sor-Trondelag) 20.000 zijn.
Op 1 van de laatste stralend mooie dagen in oktober, maak ik een wandeling door de vallei. Het einddoel is het verlaten huis achter in de vallei....daar zijn geen weides meer, en het wandelpad loopt dood. Daar begint elandenland........(vervolg: wandeling door de vallei 1, 2 en 3).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten