Film aan de zee: bloopers!

Héhé...daar is ie dan...de blog over de filmklubb in Bessaker. Op de site van 'Boerderij' (www.boerderij.nl) staat een algemeen verhaaltje...hieronder nog enkele bloopers!

Bijvoorbeeld over de post in Noorwegen die er een week over doet om de openingsfilms te bezorgen! Of lag de fout toch in Oslo, waar de films verstuurd worden...is het pakketje dáár te lang blijven liggen! En de adressering was ook niet duidelijk; de postcode die erop stond geschreven, was van Afjord. Afijn...zondag 2 november zou de officiële opening zijn, maar de vrijdag ervoor...nog geen films. We besloten alles 1 week uit te stellen, want het leek ons raar als de films er zaterdag wél zouden zijn. Sigurd, die als administratieve kracht werkzaam is op school, vertelde de kids, vlak voor het naar huis gaan het slechte nieuws. Ook op de 4 posters die verspreid waren, werd de 2 veranderd in een 9. Maar 4 reclameposters?!? Yep...de week voor de opening werd Sigurd toch een beetje zenuwachtig...er zouden zoveel mensen komen door alle mond-op-mondreclame...en stel je voor dat de brandweer komt! Want niet te zien op foto 2 is dat er géén buitentrap zit achter de deuren in de buitenmuur. Iemand die de deur opengooit, hangt met z'n snufferd boven de zee! Deze deuren zijn dus op slot... en de sleutel hangt aan een touwtje ernaast (haha). Omdat het gebouw waar we in zitten, de Salmar, een zalmverwerkingsbedrijf is, zijn er op de gang wel nooduitgangen, en tekeningen met vluchtroutes...maar de filmzaal zelf heeft maar 1 uitgang. Afwachten dus, wat de brandmeester gaat zeggen. O ja, de films lagen die zaterdag 1 november wél in de bus!

Tja, een filmzaal met diepvries en een assortiment kaarsen van de kaarsenclub op je koffietafel...het is wel even wennen! En wat te denken van de gaten in de vloer waardoor je de mensen beneden op de heftrucks ziet rijden! De zaal is niet geisoleerd en dan ook nog die gaten waar de kou doorheen vliegt...het electrische kacheltje kan nog geen 5 minuten uit. Enkele bezoekers die koude billen kregen, hebben de 2de voorstelling kussens en dierenvellen bij zich. Maar Sigurd heeft er wat op gevonden; in de pauze tussen Ronja Roversdochter en Whale Rider rijdt hij even naar huis, en komt met een zak vol glaswol terug. En toen werden de mutsen afgezet! De medewerkers van filmhuis Luxor in Zutphen zullen van hun stoel rollen van het lachen wanneer ze dit lezen! Maar wij hebben toch maar mooi een film, 2x in de maand.

Film aan de zee: de foto's

Volwassen mensen huilen niet!!

>
Voor €1,- kocht ik bij een kringloopwinkel de omnibus '"Boerin in Frankrijk', geschreven door Wil den Hollander. Nog nooit heb ik voor zo weinig geld de nodige traantjes weggepinkt en gelachen, als met dit boek. Het speelt zich af in de jaren na de oorlog en het gezin kampt met torenhoge schulden. De ene ramp na de andere voltrekt zich en in het boek 'Volwassen mensen huilen niet' beschrijft zij de dood van stier Norbert. Nadat Norbert kampioen is geworden van heel Frankrijk en ze zelfs met hem voor de minister-president hebben gestaan, is het wachten op 10 nakomelingen. Dan zal Norbert getest worden en voor 2 a 3 miljoen (Franse franc) naar het KI-station gaan. Het gezin is hiermee uit de schulden en Wil zal een wasmachine en een strijkplank krijgen, zodat het leven wat gemakkelijker wordt. Op een zonnige, zomerse dag ligt Norbert dood in zijn hok, gestorven aan een bloeduitstorting. 1000 kilo vlees moet de stal uitgetakeld worden......(snifsnif).

Vanmorgen kwam ik in de stal om Johan te helpen met het afronden van de melkronde. Met een bezem veeg ik alle matten droog, voordat deze ingestrooid worden met zaagsel. Uit de hokken achterin klinkt een heel raar geluid en ik weet meteen dat het Fleckje 3 is. Hij is maandagavond door veearts Arne-Johan behandelt voor trommesjukdom (trommelziekte) oftewel tympanie. Bij deze aandoening werken de voormagen niet goed, (chronische tympanie), het gas in de pens kan niet weg en het dier zwelt op tot enorme proporties. Bij acute tympanie kunnen snelle temperatuurwisselingen, kou en haarballen de oorzaak zijn. Arne-Johan heeft medicijnen in zijn hals gespoten, en een slang in zijn bek gebracht om het gas te laten ontsnappen. Een vies karweitje wanneer de hele boel naar boven komt!! Daarna gaat via dezelfde slang een halve liter paraffine naar binnen om het darmkanaal te activeren. Hij laat een antibioticakuur achter en we hopen er het beste van! Maar op dinsdagavond is het opnieuw mis en omdat wij geen goede slang hebben, ren ik naar de veeartsenkliniek waar huisdierenspreekuur wordt gehouden. Johan probeert hetzelfde als Arne-Johan en brengt de slang in, maar het is het vele gespring in het hok die een paar uur later het kalf 'doen ontploffen'. De dagen erna heeft hij nergens last van.

Tot vanmorgen...ik sta voor het hok en zie dat een enorm opgezwollen Fleckje 3 naar adem loopt te happen. Wanneer Johan de slang inbrengt, gaat hij meteen door de knieën. Uit zijn achterste komt rode poep en wanneer ik naar de veearts ren, zegt deze gelijk dat het te laat is. Dat wist ik eigenlijk ook al wel...3 minuten later ben ik alweer terug in de stal en zie Johan met een mes in zijn handen staan waarmee hij een gat heeft geprikt in Fleckje 3. Maar het is te laat..... dood in nauwelijks 5 minuten. We trekken 120 kilo de stal uit.... vreselijk zwaar! en Johan pakt Fleckje 3 in een stuk plastik. Vanmiddag zal Norsk Protein, een instantie die kadavers ophaalt en ze verwerkt tot lijm, langskomen.



Vorige week vrijdag Gruppie, en een week later weer een vrachtwagen met takel op je erf. Wil en Johan in het boek doen hun uiterste best geen traan te laten om Norbert. Ik heb nog nooit een dier zo afschuwelijk zien doodgaan, en heb lekker een end in de rondte gejankt! 's Nachts komt de slaap niet en om half 5 lees ik, met een kopje soep en met Sil in m'n nek even verder: Wil durft geen 'nee' te zeggen tegen de Franse vrouwen die geen van allen kunnen naaien en zit nachtenlang achter de naaimachine jurkjes en schortjes te maken...met een deken onder de machine want haar man mag het niet weten. Zij moppert op haar dorpsgenoten die waarschijnlijk denken dat een naaimachine net zo werkt als een electrische koffiemolen: lapje erin, en hup, jurkje eruit!! Ik heb vreselijk de slappe lach gekregen!!

De Zuiderlingen van Het Noorden

Waar de Noren wel en niet van houden en dingen die wij zo anders vinden dan in Holland, kun je lezen in de blog 'De Zuiderlingen van Het Noorden' op de site van 'Boerderij'.

Afscheid van Gruppie

Vorig jaar oktober, tijdens mijn eerste weken als boerin, had Johan heel wat aan mij uit te leggen over het reilen en zeilen binnen een melkveebedrijf. Alles wat ik ooit op de Lagere Landbouwschool had geleerd, was ik vergeten. Wat een 'droge koe' was, dat wist ik dan nog wel, maar wanneer ze 'droog worden gezet'...geen flauw idee!! En wat zijn in vredesnaam ook alweer vaarzen!! Zo liet hij me vol trots 2 koeien zien die tijdens zijn eerste maand als boer hun eerste kalf hadden gekregen. "Deze 2 vaarzen'' zei hij, " zij worden de beste van de hele stal, als je als vaars begint met 30 liter, dan is dat veelbelovend". Vol ongeloof staarde ik naar koe 159 en koe 162. "Wat, deze 2 broodmagere koeien, het is eigenlijk zielig". Hoe mager ook...beide vaarzen hebben, samen met debutanten Big Mama en Dikkertje Dap, hun tegenpolen wat gewicht betreft, de eerste lactatie afgesloten met 7000 liter.

Inmiddels zijn we een jaar verder en zijn we alleen zeker van Big Mama. En we weten nu dat het woord 'zeker' maar heel betrekkelijk is. Het is maar afwachten of Dikkertje Dap drachtig is geworden, na haar abortus in de 5,5ste maand. Ook weten we dat koe 162 in december naar de slacht zal gaan. De moeder van ons eerste Fleckje heeft subklinische mastitis en inmiddels 2 penicillinekuren achter de rug. Na een behandeling is haar celgetal 50, maar nog geen maand later weer 2 miljoen. Haar spenen sluiten niet goed en het is dus dweilen met de kraan open. Koe 162 wordt apart gemolken en haar melk gaat naar de kalveren, want we willen de extra toeslag voor 'elitemelk' natuurlijk niet verliezen.

En Gruppie...tja, die is vandaag 'noodgeslacht' op het erf. En waarom?? Omdat de veeartsen niet konden vinden waarom ze veel krom stond en afscheiding verloor nadat ze 15 september een dode 2ling uit haar hadden gehaald. Wel werd de baarmoeder gespoeld en zijn er bronsthormonen gespoten om de boel op te schonen, maar een penicillinekuur...dat was niet nodig. Gisteren zat er ineens! een heel groot abces, en veearts Arne-Johan was van mening dat ze de reis naar het slachthuis niet aan zou kunnen. Een dikke 80 km. duurt hier toch gauw een kleine 2 uur. Een afschuwelijk einde waar we niet op bedacht waren. Na de noodslacht van Alie-Jen hadden we gezegd; een koe die verder gezond en niet kreupel is, zal onze boerderij niet op deze manier verlaten!! Zo zie je maar weer...je hebt er niets over te zeggen...alhoewel ik blijf zeggen dat we om penicilline hadden moeten vragen, ja zelfs smeken, waarop Johan weer zegt dat wij toch geen dokters zijn!!

"Lieve Gruppie...wat voelde ik me benauwd toen je me afgelopen zomer omverliep in je angst de grup over te moeten, me meters meesleurend...(hoe komt een beestje aan zijn naam!!) Gruppie...we hadden je nog jaren willen houden".





Diezelfde nacht is onze eerste (kruising)Angusstier geboren; een klein zwart kalfje met heel veel krullen...net een bouvier. Het leven gaat weer gewoon verder!!

Zomer: 'n dagje rijden langs de kust

Niet ver van ons vandaan begint de wereldberoemde kustroute 'de Kystriksveien'. Deze 650 km. lange route begint in Steinkjer, vervolgens naar Namsos om te eindigen in Bodo en staat op m'n lijstje 'ooit, als we een keer samen weg kunnen'. Maar dicht bij huis zijn ook prachtige autotochten te maken. De weg naar Roan en verder, is er één van en is zoals de meeste kustwegen op Fosen, doodlopend. Het is een route om heerlijk bij weg te dromen, mits je naast de bestuurder zit, en niet zelf hoeft te rijden. De weg zit namelijk vol met scherpe bochten en al te breed is hij niet. Hij loopt langs een paar prachtige fjorden. Heel bijzonder zijn de historische vissershuisjes uit 1800 bij Utro. Ik droom altijd even weg bij een boerderij met vóór uitzicht op het fjord en achter op een eeuwige waterval waar ik Johan en mezelf onze oude dag zie slijten...een paar koetjes melken, en de rest van de dag lekker luieren aan de zee of aan de voet van de waterval. De weg eindigt bij Skjora, gelegen aan het blauwer dan blauwe Skjorafjord. Hier zie je aan de overkant van het fjord (foto 1 en 9) een stuk schiereiland liggen waar geen wegen zijn. Daar ligt één permanent bewoonde woonboerderij en vaak vraag ik me af hoe dat is; wonen zonder wegen in de buurt en voor alles, maar dan ook echt alles, een bootje te moeten pakken. Nog niet zo heel lang geleden gold dit voor alle Fosenaren. De wegen zijn pas aangelegd midden jaren '60.