Eindelijk!! De koeien gaan naar buiten!!

Maandenlang heb ik uitgezien naar het moment dat de melkkoeien naar buiten zouden gaan. Ik zou 10tallen arretjescakes bakken en de Bessakers uitnodigen om deze happening met ons te vieren. De ingredienten voor de cakes staan nog steeds op de keukenplank en ik ben weer een illusie armer. Wie als toeschouwer buiten staat, ziet de vreugde om het naar buiten gaan, en ziet niet de chaos in de stal. Waar de melkleiding van de grup afbuigt om het melklokaal in te gaan, hangt hij op een hoogte van ca. 1.80 meter aan het dak en is laag genoeg voor een koe om er eens lekker tegenaan te springen. Dit veroorzaakte vorig jaar een kapotte melkleiding en daarom sloot Johan dit gedeelte van de grup af met een dikke balk. 12 koeien moeten nu omlopen en dit zorgt voor grote verwarring onder de niet zo snuggere exemplaren. Een aantal van hen wil onder de balk door, en worden opgewacht door de boerin die met knikkende knieen en met de poeptrekker in de hand, ze op andere gedachten probeert te brengen.
Een koe is slecht in het inschatten van diepte; zij ziet 3dimensionaal wat in onze ogen vlak is. Daardoor zijn veel koeien bang om over de grup te stappen en kost het ons veel tijd om ze erover heen te krijgen. Koe 159 noem ik voortaan Gruppie; haar angst is zo groot dat ze onder de pinken door wil kruipen die aan het einde van de grup staan. Ten einde raad zweeft ze met een enorme sprong over de zo gehate roosters. 's Avonds met het opstallen raakt ze in paniek en loopt de boerin omver die met opgeheven hand haar tot staan probeert te brengen. Het is echt geen fijn gevoel als je geplet wordt tussen de koe en de muur en een aantal meters wordt meegesleurd. Gelukkig is Gruppie maar zo'n 500 kilo en is het niet Rolmops die ik tegenkom. Wanneer ik val, gaan haar poten rakelings langs me heen en kom ik eraf met een paar pijnlijke plekken; wat ben ik toch een geluksvogel!
8 maanden dag en nacht op stal en behalve een paar interne verhuizingen, zijn ze ook al die tijd niet van de plek af geweest. Veel stress dus en zonverbrande uiers en een aantal beginnende uierontstekingen maken het er niet beter op. Dikkertje Dap is zo van slag dat ze 2 dagen langs de omheining loopt te loeien...of zou ze het leuk vinden om steeds zichzelf te horen door de echo die tussen de bergen rolt? In de stal werkt haar geloei op onze zenuwen en op die van enkele koeien, zodat er flink tegen de melkstellen wordt getrapt. Na een paar dagen weiden zijn de meesten gewend aan het nieuwe ritme. (foto 2 t/m 11 zijn gemaakt door Hermien)

Een heel piepklein Ressje

Tijdens het pinksterweekende zijn er naast de zorgen om Dino en haar kalf dat maar niet wil komen, de dikke hak van Sloompie en de navelbreuk van Freia, ook bijzondere dingen gebeurd. Koe 125, de moeder van Ronja en KingKong was op 13 maart geinsemineerd met het sperma van Fleckviehstier Ress. Het was in 1x raak want 2 weken geleden deed Arne-Johan een drachtigheidsonderzoek en verklaarde haar drachtig. Heel goed voor het vruchtbaarheidscijfer dat schrikbarend laag was toen wij vorig jaar sept. de boerderij overnamen. Dit cijfer is o.a. gebaseerd op het aantal inseminaties per koe en hoelang het duurt voordat een koe opnieuw drachtig wordt na het afkalven. Van 24 zijn we gestegen naar 46 (cijfers april), terwijl het landelijk gemiddelde op 56 ligt. Eigenlijk is ons huidige cijfer nog hoger; er wordt namelijk gerekend met een gemiddelde over de afgelopen 12 maanden, en de periode dat Einar (de eigenaar) de boerderij leidde en sommige koeien tijdens 1 bronst wel 3x geinsemineerd werden, zit ook nog in dit cijfer verwerkt.
Helaas ziet Johan zaterdagavond een plas slijm achter koe 125, en zondagochtend vindt hij het vruchtje achter de roosters. Dat is best wel bijzonder want meestal wordt bloed en slijm door de staart van de koe weggezwiept. In een loopstal vind je natuurlijk nooit zoiets unieks als dit vruchtje van 8 weken oud, te zien op onderstaande foto's die door Johan zijn gemaakt.




In maart zat ik prinsheerlijk op een stoel in de sneeuw; het afgelopen weekend op de stoel van de Massey. Niet alleen even poseren voor een foto; ik heb echt 3 hectare gezaaid! Het geeft me een enorme kick dat ik dit "grote monster", ronde na ronde het land over heb gereden en de 115 kilo Engels Raaigras goed heb gezaaid, aldus boer Johan. Hierdoor heb ik zoveel zelfvertrouwen gekregen, dat ik dacht straks in juni te kunnen maaien, maar Johan helpt me al gauw uit de droom; het maaien gebeurt met een veel zwaardere Massey die in de silo staat en het zaaiwerk is gebeurd met de kleine Massey en dat...technische kluns die ik ben...had ik niet eens in de gaten!
Maar het begin is er, en ik ga toch proberen om ook op de grote Massey te rijden. Ik durf nu wel te bekennen dat ik vorig jaar ook al een poging heb gedaan om tractor te rijden, terwijl Johan naast me zat om zonodig in te kunnen grijpen. Nou, ik heb het uitgegild, omdat ik dacht dat we om zouden slaan. Na 10 minuten proberen ben ik toen beverig de cabine uitgevlucht, en besloot dat ik het maar beter "bij de kalfjes" kan houden. Ter verdediging kan ik aanvoeren dat het hier behoorlijk heuvelachtig is, en het evenwichtsorgaan moet wennen aan het "naar links en naar rechts" hellen. Het is toch wel iets anders als met je auto de hellingproef doen! Maar nu heb ik de smaak te pakken. Op de laatste foto zie je het kleine trekkertje waarachter een rol zit die de gezaaide banen rolt zodat het zaad goed aangedrukt wordt. In de voorlader gooit Johan de honderden en honderden keien en stenen waarmee het veld is bezaaid....echt zwaar werk!






PS Inmiddels is Arne-Dag geweest en heeft ons gerustgesteld wat Dino betreft; ondanks dat haar uier al 2 weken "vol" is en ze melk lekt, is het kalf nog lang niet zover om geboren te worden. Via haar anus kon hij de positie van het kalf heel goed bepalen. Dus geen 2-ling en ws. komt het kalf gewoon rond de uitgerekende datum (24 mei). De dikke hak van Sloompie is een kwestie van penicilline geven en de wond goed schoon- en openhouden en ook wat Freia betreft, lijkt het allemaal mee te vallen. Zoals het er nu uitziet, is de uitstulping rond haar navel, alleen vet en niet een stuk van een darm. Meestal wordt gewacht tot het kalf 6 tot 8 weken oud is om te bekijken of een operatie noodzakelijk is en Freia is net 5 weken...nog even afwachten dus.

Even wachten.....

Deze blog is meer een soort foto-album; er zijn zoveel foto's die niet in een of ander verhaal passen, maar wel de moeite waard zijn. De foto van het rendier en het paard is mijn favoriet. Ik blijf het bijzonder vinden dat rendieren, maar ook reeën en elanden soms dichtbij de boerderij en ons huis komen. Eigenlijk heb ik pech gehad bij deze foto; er liepen er meerdere heel dicht bij ons huis. Wanneer ik als een gek naar het kastje ren, waarin de camera ligt, rennen de rendieren alweer het weiland uit. Op de hoek van het weiland blijft er 1 staan en kijkt nog even achterom; dat is dan weer mijn geluk.

Ook gebeuren er dingen waarvan ik maar wat graag wilde dat ik er foto's van had. Op een mooie dag rijdt Johan met de Massey naar de benzinepomp bij de haven. Eenmaal aangekomen, ziet hij een enorm schip liggen, die ook aan het tanken is. Dan moet ik maar even wachten, denkt hij, en gaat bij de ICA een kop koffie drinken en een praatje maken met een paar Bessakers. Na een half uur is hij nog steeds niet aan de beurt en hoort dan dat het schip 40.000 liter aan het tanken is. Er is al 4.000 liter binnen, dus dat schiet lekker op!! Daar gaan we mooi niet op wachten!! De volgende dag rijdt hij opnieuw naar de haven...maar op nog geen 100 meter vanaf de pomp, staat de Massey stil. Snel een jerrycan met een paar liter diesel halen, en dan, eindelijk, kan er getankt worden.

Daniël op de boerderij

Eindelijk is het dan zover; het is meivakantie en Daniël gaat met papa Martijn naar de boerderij van oom Johan en tante Vera in Noorwegen. Een hele spannende reis, want ze gaan met 2 vliegtuigen, een boot en een bus. In Kopenhagen moeten ze overstappen op het vliegtuig naar Trondheim. Daar kunnen ze niet op tijd de wc vinden zodat Daniël met papa een nieuwe spijkerbroek gaat kopen. Gelijk maar 3 onderbroekjes erbij; hele mooie van het merk Dolce&Gabbana. De rekening bedraagt maar liefst €107,-Maar goed...dan heb je ook wat! En een bijzonder begin van deze vakantie; er zullen niet veel jongetjes zijn die even in Kopenhagen een nieuwe broek gaan kopen!
In Trondheim moeten ze wel 3 uur wachten voordat ze in de bus naar Bessaker kunnen stappen. Dat duurt erg lang als je 's nachts al om half 3 bent opgestaan, en Daniel doet een dutje op een bankje bij het station. Tijdens de busreis (3 uur) is er ook nog tijd voor een dutje en als ze 's avonds om half 8 eindelijk aankomen, en tante Vera een lekker glas ranja heeft gemaakt, is Daniel weer helemaal fit! Hij wil gelijk naar oom Johan en de koeien.





De dagen vliegen voorbij; er is ook zoveel te beleven. Oom Johan en tante Vera helpen in de stal, papa helpen met allerlei klusjes, de berg beklimmen om de voormalige stuwdam te bekijken, vuurtje stoken met oom Johan, en lekker timmeren in de tuin. Met de auto maken ze een paar tochtjes om de omgeving te bekijken. Van oom Johan krijgt hij een leeg emmertje om alle spijkers in te doen, die de timmermannen geknoeid hebben, met de bouw van het huis. Het zijn er wel 100den, en de emmer komt helemaal vol. Bij de ICA kiest Daniël als beloning een paar kleine vrachtautootjes. Ook wordt er een kalfje geboren en Daniël mag een naam verzinnen. Daar hoeft hij maar heel even over na te denken; Diego zal het kalfje heten, net als het poppetje op zijn sokken. Op de laatste foto kunnen jullie zien dat er af en toe een dutje wordt gedaan, want het is erg hard werken op de boerderij!








Na een week is het al weer tijd om terug te gaan; dat vinden Daniël en papa Martijn best wel jammer, maar ze komen gelukkig in juli terug voor een heeeele lange vakantie. En ze hebben mama Liesbeth en zusje Margot gemist, dus naar huis gaan is toch ook wel weer fijn. 's Morgens bij het laatste ontbijt vraagt tante Vera wat Daniël het allerleukste vond, en hij zegt: de koeien, de paarden en de trekkers.