The Queen en de geboorte van HEorSHE

Ondanks hevige protesten van oma en Eli, is Johan bezig om een 2de kalverenbox in de silo op te bouwen. Voordat de pinken op stal kwamen, stonden er 2 boxjes op de grup, maar die zijn gedemonteerd, om plaats te maken voor de pinken. Big Boy en Brownie Boy brengen hun 1de week door met uitzicht op de enorme 2 rijkuilen, waar Johan iedere middag met een kleine tractor de kuil weghaalt voor alle dieren. Volgens oma en Eli is het notdone om kalfjes in een niet-geisoleerde omgeving op te laten groeien, zonder nabijheid van andere dieren. Wij vinden dat het veel beter is voor de pasgeborenen om op te groeien in een gezonde lucht. Oma praat geen engels, maar wij begrijpen haar heel goed: als ze haar portie melk komt halen, en ze aanstalten maakt om op het trapje te klimmen, dat voor de melktank staat, schiet ik haar te hulp. "Kalv, kald" moppert ze voor de zoveelste keer. Ik leg haar uit dat het maar voor 1 uke (week) is, maar vervolgens houdt ze een betoog waar ik geen jota van begrijp. Met veel "tusen takk" (letterlijk: duizendmaal dank), schuifelt ze weer terug naar haar huisje op het erf. Het standpunt van oma en Eli doet ons denken aan Liny, de moeder van Johan die op een boerderij is geboren, en het niet leuk vond dat haar vader de pinken nog buiten had staan. Ze verdraaide haar stem, en deed alsof ze belde namens de dierenbescherming, waarop haar vader vervolgens de pinken naar binnen haalde, dit tot grote opluchting van Liny.

Pas als wij bepaald hebben, welke pinken mogen blijven, en welke geslacht zullen worden, of verkocht zullen worden aan andere boeren, is er weer ruimte op de grup voor de 2 boxjes. Terwijl ik achter de laptop zit te werken aan een nieuwe blog, hoor ik een enorm geloei in de stal, en ik vraag me af waarom de koeien zo van streek zijn. Op dit tijdstip van de dag, horen ze rustig te zitten herkauwen, of een beetje te dutten. Ik heb geen zin om te gaan kijken, ook omdat ik weet dat Johan bezig is met de kalverenbox. Op dat moment klopt hij op het raam: "The Queen gaat kalven, en het gaat heel snel". Met een zucht sluit ik de laptop: dit wordt mijn 3de kalf. In de stal gekomen, schrik ik van de herrie. De stieren, die toch erg ver van de The Queen afstaan, maken enorm veel kabaal, en ook Nijltje loeit de longen uit haar lijf. Tijdens de geboortes van Big Boy en Brownie Boy gaven de andere koeien geen kik, en keken nauwelijks op of om. Ik verdenk The Queen er van dat ze de leidster is onder de koeien: ze is met haar 5 jaar nu de oudste, en ook veruit de grootste. Iedere keer als ik haar zie, ben ik onder de indruk van haar enorme uier, wel 2x zo groot als dat van de andere koeien. De weeën volgen elkaar snel op, en het snuitje steekt al uit The Queen. Wanneer ze weer gaat staan, floept alles terug: alleen de tong van het kalf, hangt uit de koe, een vreemd en een beetje eng gezicht, maar volkomen normaal, hoor ik later. Bij de volgende wee, helpt Johan een handje, zodat het kalf niet te hard op de roosters valt. Het is een raar kalf: het heeft de lange bouw van de moeder, en de voorpoten zijn dubbelgeklapt. Het kalf doet verwoede pogingen om erop te staan, maar slaagt daar niet in. Johan vertelt dat het vaker voorkomt en dat we de komende tijd het kalf fysiotherapie zullen moeten geven om de pezen wat op te rekken. In het ergste geval zullen er kokers om de pootjes moeten, maar meestal is het met een paar dagen in orde.

In de silo schuiven we het spartelende kalf in de box, Brownie Boy kijkt geinteresseerd toe. Ik kruip ook in de box om verder te gaan met het droogwrijven, en om te kijken wat voor kalf het nou precies is. Gezien de lengte van lijf en poten, denken we een stier, maar in de schemerige silo is het moeilijk te zien. "Je kunt toch wel een zakje vinden", zegt Johan, terwijl hij zich over de rand van de box buigt. Ik voel tussen de poten, en denk iets te voelen. Ik laat het aan Johan zien, maar het blijkt een tepel te zijn. "En stieren hebben ook tepels!", zucht Johan ongeduldig, "kijk dan eens onder de staart". Ik heb schoon genoeg van dit spartelende kalf met zijn! rare poten, en kruip uit het hok. "Kijk morgen zelf maar, als het licht is", mompel ik, toch wel beschaamd dat ik nog niet eens het geslacht kan bepalen. En zo komt het kalf aan zijn! naam: HEorSHE, omdat we de 1de dag niet weten wat het is. De volgende dag, terwijl ik de fles geef, en Johan de voorpoten strekt en vasthoudt, blijkt het mijn 1de koekalf te zijn. Na een paar dagen fysiotherapie kan ze op haar voorpootjes staan, en inmiddels is ze alweer bijna een maand oud. Vandaag zal de veearts haar onthoornen, dit gebeurt onder gehele narcose en plaatselijke verdoving. De aanzet van de hoorntjes zal worden weggebrand. Ik noem haar nog steeds HEorSHE, en ik weet dat er de komende weken nog veel kalveren zullen volgen.......5 in december en 4 in januari....... maar HEorSHE zal ik nooit vergeten!