Een stuitligging en een afwijking

Een sombere dag...het regent nu al 2 dagen en 2 nachten onafgebroken, en hoewel dit hoognodig was na 2 maand bijna geen regen, zijn we het nu wel zat. De bergen zijn nauwelijks te zien, zo dicht zit de vallei met mist en regenflarden. Het past goed bij onze stemming; we hadden zo gehoopt op een Fleckviehkoetje van koe 162 die binnenkort naar de slacht zal gaan vanwege subklinische mastitis (simpel uitgelegd: slapende uieronsteking). Ze is beide lactaties grotendeels apart gemolken, vanwege het te hoge aantal cellen in de melk. Deze melk ging altijd naar de kalfjes. Ook heeft ze last van lekkage, waardoor ze een besmettingsgevaar vormt voor de andere koeien. Dus is dit 3e kalf haar laatste...en ging het vanochtend helaas mis.

Het kalf ligt in een stuit en de koe heeft hulp nodig. Met behulp van de kettinkjes aan de achterpoten proberen we het kalf eruit te trekken. Op een gegeven ogenblik spartelt het zo hard, dat bij één poot de ketting losschiet. Achteraf gezien, is dat het moment geweest, dat het kalf in ademnood kwam, omdat de navelstreng dan breekt en het kalf geen lucht meer krijgt. Het eruittrekken gaat vreselijk zwaar, en uiteindeljk, wanneer ik de koe met mijn handen wat oprek, en Johan zich nog meer schrap zet tegen de gruproosters en de koe, glijdt de stier eruit. Het is dood en het heeft een vreemde afwijking aan zijn middenrif (of het is gasvorming/tympanie, maar 't lijkt ernstiger). Door deze bult bleef de stier dus hangen. Om te huilen, zo jammer!

Op de 2e foto zie je haar vorige stierkalf, onze 1e Fleckviehkruising, geboren op 7/8/8. Uitgegroeid tot een enorme, prachtige stier...wat gaat de tijd toch snel!

Zomer '08: Harbakhula

Hé, hé, daar is ie dan eindelijk...bijna een jaar na dato...de blog en de foto's van wat ik tot nu toe, de meest boeiende bezienswaardigheid vind dat je bij ons in de buurt kunt bezoeken. Op 20 september reden we, Fred en Tamara uit Ned. en ikzelf, naar Harbakhula (hula=grot), en Stokkoya (zandstrand) zo'n 1,5 uur rijden van ons vandaan. Een dorpsbewoner had me verteld over beide uitstapjes; hij had zijn vrouw mee uit eten genomen naar de strandtent, om hun 1-jarige huwelijk te vieren, en vertelde lyrisch over het strand en prachtige zonsondergangen. Hij had niet overdreven...alleen de palmbomen heb ik niet gezien...verder was het super.

Eerst reden we naar Harbakhula en bij aankomst op de parkeerplaats keken we zoekend in het rond waar die grot dan wel wezen mocht. In de verte, heeeel hoog in de rotswand, zag ik een opening en voor de grap zei ik: "kijk, daar is het!" Ik hoor Tamara nog lachen, maar het was echt waar...en vol moed begonnen we aan de klim naar boven. Het 4 km. lange wandelpad gaat over heide en veen, al dan niet met touwen om je aan vast te houden. Uiteindelijk kom je in de grot die 130 meter diep is, en 40 meter hoog...indrukwekkend.

Later hoorde ik dat er af en toe concerten zijn...dat zal vast erg mooi klinken. Ik vraag me wel af hoe ze de muziekinstrumenten en de oudere, slecht ter been zijnde orkestleden en bezoekers boven krijgen...het pad is een natuurpad en meer ook niet!

Na Harbakhula reden we naar het eiland Stokkoya dat bereikbaar is via een lange brug. We gokten erop dat de strandtent nog open zou zijn, zo laat in het (Noorse) seizoen...lees hieronder verder...

Zomer '08: Stokkoya

Lucky us...de strandtent is open en 't is er nog druk ook. Trekpleister zijn een 4tal Dutchtubs, waar gretig gebruik van wordt gemaakt door een stel stoere bikkels. Niet alleen het terras heeft een prachtig uitzicht op zee, ook de strandtent bestaat grotendeels uit glas. Voor die mensen die buiten willen blijven zitten, ondanks de dalende temperatuur, is er een goed gevulde kapstok met dikke avondcape's. Ook de menukaart is goed, en samen met de hele entourage en de uitstraling van de eigenaars -hij in de open keuken, zij de bediening- geef ik dit adres een dikke 10. Fred experimenteert met verschillende belichtingsmogelijkheden, te zien op de foto's van één van de mooiste zonsondergangavonden sinds tijden, vertellen dorpsbewoners me later.
















Na deze 'gouden dag' wacht ons bij thuiskomst een domper...daar vinden we Johan in mineurstemming. Hij vond 's middags in de weide de dode 2ling van Big Mama. De 3e dode 2ling binnen 3 maand tijd, en de 4e binnen het jaar...en dat met 'maar' 30 koeien!!

Gezocht! Een molenaar

Op de site van 'Boerderij' vind je de blog over deze historische korenmolen die te huur is in het zuiden van Noorwegen. Ik vond het leuk me te verdiepen in dit unieke eeuwenoude object, en hoop dat een paar landgenoten na het lezen van m'n blog, het roer gaan omgooien, en besluiten om de nieuwe molenaar te worden. (de foto's zijn van het emigratieburo Placement).

Simultaan een kalf krijgen

Simultaan is een niet zo alledaags woord voor 'gelijktijdig' en als 12-jarige leerde ik dit woord van mijn vader tijdens een vakantie in Limburg. Mary, mijn zusje, die toen 10 was, speelde een simultaandampartij tegen profdammer Jannes van der Wal. In de kantine zaten een hele rits mannen met serieuze gezichten achter hun dambord, en Jannes liep heen en weer, en dee overal zijn zet. Mary speelde gelijk en wij waren wat trots op haar. Toen we de boerderij gingen doen, en 't weleens voorkwam dat 2 koeien gelijktijdig geïnsemineerd werden, heb ik weleens gedacht: zal ik het ooit nog eens gaan zien, dat 2 koeien tegelijk hun kalf krijgen? Want de afkalfdatum kan zo een week eerder of later zijn.

Maar woe. 8 juli begint 't er toch op te lijken. Wanneer de koeien 's avonds op stal worden gezet, lekt er biest uit Dikkertje Dap. Sietse hadden we 's middags al uit de weide gehaald, omdat madam om 3 uur al stond te wachten bij de ingang. Wanneer ik 's nachts om 1 uur onduidelijk beeld heb op de receiver, ga ik beneden op de tv kijken (foto 1), en nog geen paar seconden na 't verschijnen van 't beeld, zie ik een enorme golf vocht uit Dikkertje Dap spoelen. Echt super hoor, zo'n stalcamera. Om half 2 zit er nog geen schot in de zaak, en wanneer ik Johan uit bed heb getrommeld, en we in de stal nog eens een uur hebben gewacht, besluiten we de veearts te bellen.







Ik heb 't niet zo op die stuitliggingen...de herinnering aan de 2 doodgeboren 2lingen ligt me nog vers in 't geheugen. Hilde ziet geen reden waarom 't deze keer mis zou gaan, en met vereende krachten trekken zij en Johan met behulp van de kettinkjes, 't kalfje eruit.








Hoera, het is een Brown Swisskoekalf...wat zijn wij toch een geluksvogels! (want een BS-stier wil je liever niet, met 't oog op de slachtresultaten en met oud en nieuw kreeg The Queen, JuBelle, ook een prachtig BSkoetje). Met de kalverentaxi, die Heiko en Liny vanuit Nederland mee hebben genomen, maakt 't nog naamloze kalf haar 1e reisje naar de eenlingbox in de silo. Daar zal ze zo gezelschap krijgen, want ook Sietse is aan 't bevallen.









Opschieten Sietse! Het is al half 4, en wij willen graag nog even slapen! Het duurt een half uur voordat de dikke kop eruit is, en dan weet je eigenlijk wel zeker dat 't om een stierkalf gaat. Dus nog een keer hoera, want Sietse is nogal moeilijk in de omgang, en heeft haar 1e lactatie afgesloten met nog geen 3.500 liter (wat ws. door de verdoving komt, die wekenlang toegediend is, om haar veilig te kunnen melken). En we hebben al dochter Dora van haar, ook zo'n lastig portret, dus dat is meer dan genoeg! We willen deze moeilijke, maar mooie en imponerende koe, met The Queen als moeder, en één van Noorwegens beste extopstieren als vader, nog 1 kans geven.

Om 4 uur rijdt de taxi met stiertje Siets naar de silo, en nadat de 2 pasgeborenen hun biest hebben gehad, zien wij eindelijk ons bed weer. Een vermoeiende, maar bijzondere nacht!

Seterfeest

Afgelopen zondag (05-07-09) was er een seterfeest in Fagerdal, zo'n 20 minuten rijden van ons vandaan. Een seter is een Noorse bergboerderij die zomers gebruikt wordt. Van oudsher worden de koeien, schapen of geiten erheen gebracht, er wordt daar gemolken, en de melk wordt ook gelijk verwerkt tot kaas en andere produkten. Vroeger gebeurde dat door de budeia, de rechterhand van de boerin die naar de seter werd gestuurd en verantwoordelijk was voor het reilen en zeilen. Tegenwoordig wordt de melk opgehaald door de melkfabriek, en als men al zelf de melk verwerkt, is dat meer uit toeristisch oogpunt. Op de seter in Fagerdal wordt niet gemolken, men houdt er alleen het jongvee. Toch is er dat sfeertje: loslopende koeien met klingelende bellen, stromend riviertje, prachtige natuur, de adelaar in de lucht. De mensen nemen we maar op de koop toe. Voor hen is het een weerzien met andere dorpsbewoners. Gezellig bijpraten onder het genot van koffie met koek, of een maaltijd, terwijl de band er vrolijk op los speelt. Wij houden het bij een glas ranja.















En 's avonds smullen we op de veranda van de vis die Johan, Heiko en Auke afgelopen week hebben gevangen, en die gebakken in de buitenlucht nog lekkerder smaakt.

Vissen op zee

Heiko en Liny, de ouders van Johan staan met 2 vrienden, Auke en Sjaan, op de camping in Osen. Auke is helemaal gek van zeevissen en is met de visclub al vaker in Noorwegen geweest, voor Sjaan is dit haar eerste bezoek. De bedoeling was om bij Thure, die in Bessaker allerlei vissersboten heeft liggen, en 9 rorbuer (vissershuisjes) verhuurt, een plaats te bespreken op een grotere vissersboot. Deze is besproken door een Noorse visclub en Auke en Heiko zouden ook mee mogen, maar op het laatste moment gaat het niet door. "Dan gaan we zelf de zee op" zegt Johan stoer en bespreekt een bootje bij Thure. Op de camping weten Heiko en Auke nog een Nederlandse meneer te strikken, en vol spanning vertrekt het viertal richting haven. Zal het wel doorgaan! Er hangt een dikke mist, die vanuit de zee komt...zelfs de vallei zit dicht. Maar het gaat door, en later op de morgen trekt de mist weg en gaat de temperatuur weer richting de 25 gr. Liny en Sjaan maken een wandeling door de vallei, en helpen mij met het maken van afrasteringen voor de nieuwe schapenweide. Dan komen de mannen terug met een enorme hoeveelheid vis. Die wordt in de haven gefileerd op de daarvoor bestemde fileertafels, en daarna verdwijnt een behoorlijke portie in onze diepvries. Mmmm, dat wordt smullen. Volgens Thure hebben 'onze vissers' een weekopbrengst aan vis bij elkaar gehengeld.