Big Mama krijgt een kalf.........en haat melken.........

Omdat wij per 1 september de boerderij hebben overgenomen, zijn alle dieren, machines, weides, en de staat van de gebouwen, opnieuw getaxeerd. En wat blijkt: Big Mama is de duurste koe op stal. De prijs wordt mede gebaseerd op de avlsverdi (een soort fokgetal) van de moeder, en het geslacht gewicht. Als Big Mama 3 weken op stal is, begint ze te hummen, en ik vraag me af of ze uit haar hum is, omdat ze de weides mist, of omdat ze juist in haar hum is, vanwege het feit dat het voer voor haar neus komt te liggen, en ze er niet voor hoeft te lopen. Ze is direkt baas over buurvrouw 148, die ouder, en de moeder van Big Boy is. Dit verbaast Johan, want er kunnen niet veel koeien met de 148 overweg die net als Nijltje een extroverte koe is. Big Mama heeft een bepaald overwicht, en overgewicht, en ze maakt direkt korte metten met de grillen van haar buurvrouw. Een week voor de afkalfdatum gaat het gehum over in gejammer: ze ligt op haar zij, en trots toont ze haar uier, zo roze als een pasgeboren big. Er zijn meer koeien die kreunen: Ronja is een koe, die behalve onder het eten en melken, altijd kreunt. En dan is er Alie-Jen, een zwarte pink met een woeste krullenkop, en zeer vreemde trillende ogen. Ze maakt hele harde kreunen, altijd in series van 2 of 3. Vanwege haar wat enge kop, heb ik "aliën" als uitgangspunt genomen voor haar naam.

Vlak voordat ik naar Noorwegen vertrok, volgde ik bij Marente Hupkes in Voorst een workshop koeknuffelen. Na een rondleiding op de boerderij en een sessie intuitief schilderen, ga je de weide in, waar Holstein Frisians (nr. 1 melkkoe ter wereld), vreedzaam zitten te herkauwen. Je gaat tegen zo'n koeienlijf aanzitten en wanneer je dan je ogen sluit, is het net alsof je op een luchtbed op zee dobbert. Zo'n koeienlijf deint heerlijk op en neer en in haar buik hoor je allerlei borrelende geluidjes. Als je dan de koe begint te aaien, kan ze in trance raken, haar ogen zakken langzaam dicht en de kans bestaat dat ze languit op haar zij gaat liggen en de meest idiote geluiden maakt. Het is mij daar overkomen en ik keek verschrikt om me heen. Ik dacht dat de veearts moest komen, maar Marente duidde met haar hoofd dat alles oke was. Even later kwam een andere koe aangesukkeld, en kwam "mijn" koe weer bij haar positieven. Een hele bijzondere ervaring, en voor de mensen die meer willen weten: het is te vinden onder www.marentehupkes.nl. Misschien dat ik in de toekomst deze workshops ook ga geven, als ik ooit m'n Noors onder de knie krijg, en op dit moment lijkt Big Mama me een hele geschikte kandidaat. Ze jammert zo hard, dat Johan uit het melklokaal komt, om te kijken wat er aan de hand is.

De volgende morgen, onder het het melken, komt er om de paar minuten een pies met wat bloed erin. Johan voelt dat de banden zijn gedaald, en denkt dat het kalf snel komt. Big Mama, je bent een engel, nu hoef ik vannacht m'n bed niet uit!
Na het ontbijt, ga ik weer kijken, en ja hoor, ze ligt op haar zij met de pootjesblaas al zichtbaar.Ik waarschuw Johan, en installeer me met de camera: deze keer zal ik de geboorte vastleggen, wat me bij Big Boy niet gelukt is. De weeën komen steeds sneller, en Big Mama loeit het uit. Het schuim staat haar op de bek. Ze probeert ook haar kop op de grond te leggen, maar daar steekt koe 148 een stokje voor: ze raspt met haar tong over de kop van Big Mama, zodat haar kop overeind blijft. Waarschijnlijk is het niet gepast voor een koe om je zo te laten gaan! De andere koeien geven geen kik, en gaan gewoon door met hun herkauwaktiviteiten, of zitten heerlijk te dutten. Na een uur weeën, zit er geen schot in de zaak, alleen 2 klauwtjes zijn te zien en een klein stukje van het snuitje. Bij de volgende wee, helpt Johan een klein beetje mee: als de kop eruit is, gaat het heel snel. Er ligt een mooi roodbruin stiertje op de grond, heel wat kleiner dan Big Boy. Dit kalfje vind ik echt schattig, niet zo'n lummel als Big Boy die na een paar dagen beide voorpoten op de rand van de box legt, als ik de fles wil geven, en probeert om uit de box te komen. Dit stiertje zal ik "Brownie Boy" noemen, vanwege zijn prachtige roodbruine kleur.

Na 2x melken gaat het mis: Big Mama heeft de knop omgezet en besloten dat ze het helemaal niets vindt, uitgerekend op de avond dat wij uitgenodigd zijn voor de verjaardag van Einar. Johan zet beide poten vast met de beugels, zodat ze niet meer kan trappen, maar ze is door het dolle heen. Een hand op haar uier leggen, is al teveel. Ze blijft van links naar rechts lopen, zodat Johan meerdere malen opzij rolt, om geen trap te krijgen. Na een uur, stoppen we ermee: we zijn doodop van de spanning. Het is gelukt om haar 1 minuut te melken, terwijl het er ca. 5 zouden moeten zijn. Morgen moeten we maar zien hoe het verder moet, en een oplossing proberen te vinden, anders wordt het een enkele reis slachthuis. We hebben goede hoop dat ze bijdraait: Big Mama is in wezen een hele rustige koe. Maar haar uier is nog erg strak, en haar beide voorste spenen staan wijd uit elkaar; dit veroorzaakt een zuigend geluid als Johan het melkapparaat aansluit. Het is dit zuigende geluid dat haar de kop doet heffen, en in haar ogen zie ik pure angst. De week daarna, zit ik op m'n hurken voor Big Mama, met een emmer met brokjes. Dit leidt haar even af, en zodra ze in paniek weer haar kop heft, en aanstalten maakt om een trap te geven, begin ik zachtjes tegen haar te praten, en duw de schep met brokjes tegen haar bek. Heel vermoeiend, maar het werkt: na een week hoef ik al geen mantra's meer te mompelen, en kan ik de brokjes bij haar achterlaten, en verder gaan met andere werkzaamheden. Johan probeert het een keer zonder beugels, maar dan is het gelijk mis, en ligt het melkstel op de grond. Voor wat de toekomst betreft: we zullen zien of de duurste koe op stal het ooit normaal gaat vinden om gemolken te worden en we brokjes en beugels achterwege kunnen laten. Big Mama ligt na het melken, zoals gewoonlijk, weer luid te jammeren en is zich van geen kwaad bewust.