Verslag van de eerste paar dagen...

Ik zal wel nooit een wereldreiziger worden...4 vliegtuigtrips binnen 1,5 jaar en nog zenuwachtig. Op Schiphol wilden ik net met m'n ouders aan de taart, toen mijn naam omgeroepen werd. Op een draf weer naar de balie van SAS...het bleek dat nog niet duidelijk was, of er nou 1 of 2 katten mee zouden gaan...zucht...daar heb ik toch over gebeld!! 10.25...eindelijk opstijgen...arme katten...hoe zou het ze vergaan, daar in het bagageruim. Op Gardermoen (Oslo) ging ik bewust niet op een klok kijken...ik zou een uur hebben om de bagage op te halen, en met de katten door de douane te gaan...dat moet lukken!! Er waren 4 douaniers, waaronder 1 leerling, die een uitgebreide studie maakten van alle papieren...ze checkten of er wel 4 maand tussen het inenten en de test zaten...wat ben ik blij dat ik een maand langer ben gebleven, zodat alles in orde zou zijn. Toen alles goedgekeurd was, moesten de arme beesten uit de kooi, om de chip te chippen. Daarna ging de leerling alles kopieren voor zijn stage...zucht...vriendelijk gaf ik hem 1 van mijn kopieen. Op dat moment keek ik op een klein goudkleurig, heel onduidelijk dameshorloge, en zag dat het pas 11.45 was. Dat kan natuurlijk nooit, als je vlucht ruim een uur duurt, maar er ging totaal geen alarmbelletje rinkelen, en ik ging met katten en bagage naar boven om me voor de vlucht naar Trondheim in te checken. Toen ik de balie zocht, om de katten af te geven, kwam een jongen die me rond zag dolen, me tegemoet lopen. Hij zei dat ik moest maken, dat ik door de security kwam...mijn vlucht ging over 5 minuten...ze hadden me al meerdere malen omgeroepen. Ik kreeg zowat een rolberoerte...hij liet hij z'n horloge zien, en ja, het was toch echt zo...12.55... snel m'n broekriem en m'n schoenen uit...de jongen riep me nog na: "twentyfour twentyfour"...maar in m'n hoofd was ik alleen maar bezig met het uur dat ik kwijt was, en met de douane. Geen tijd om schoenen aan te doen... snel op een bord kijken...Trondheim...gate14...rennenrennenrennen...verdorie, helemaal achterin moest ik zijn...op sokken over de transportbanden. Bij gate 14 had ik geen stem meer, mijn tong was net schuurpapier...dus legde ik m'n ticket op de balie. Vriendelijk zei de persoon achter de balie dat het vliegtuig al vertrokken was, en dat ik een nieuwe vlucht moest boeken. Allemachtig...en ik heb geen mobiel...ik ga echt een mobiel kopen...ik kan Johan niet eens bereiken, en zeggen dat ik de nacht in een hotel moet doorbrengen. Ik weet dat er nu een paar mensen heel hard beginnen te lachen! Bij balie 24 (waar net als bij 14 ook Trondheim op een bordje stond...heel slim, vera) stonden enorm veel mensen te wachten...maar volgens een knul moest ik naar de servicebalie. Daar gingen ze in de computer kijken, en bellen. De man die me hielp zei dat ik zo snel mogelijk naar gate 24 moest...de vlucht was overbooked...nou dat weer!! Bij gate 24 werd toen uiteindelijk omgeroepen, dat de vlucht vertraagd was...ik had dus enorm veel geluk nadat ik voor mezelf weer lekker chaos had geschept.

De vlucht was vreselijk mooi...de zon scheen en we vlogen zo laag dat je alles heel goed kon bekijken: het grootste meer van Noorwegen, de bergen, en de bomen die van groen naar goud en rood gaan. Het was echt genieten, na al het gedoe op Gardermoen. In de ontvangsthal herkende Johan me niet...nou zeg...ben ik zo lang weggeweest! Maar ik had natuurlijk wel m'n bril op...we moesten heel hard lachen.
De terugreis ging niet via veerboot, om dan via schiereiland Fosen naar Bessaker te reizen. Volgens Johan heeft dit alleen maar zin, als je per trein in Trondheim aankomt, en niet zoals nu een eind buiten Trondheim. We gaan dus via Steinkjer naar huis...een rit van 3 uur. 's Avonds heel vluchtig m'n (tijdelijke) huis bekeken, met Einar gepraat die in de stal was om te melken, snel een paar dozen met beddegoed uit de werktuigenloods gehaald, en half 10 gingen we eten bij Eli en Einar. Heerlijk...hachee met aardappelen en groente en als toetje een wafel met jam en slagroom. Einar had een nieuwe dorpsbewoonster uitgenodigd om het melken een keer mee te maken (on safari, noemde ze het zelf) en ook voor het eten: ze heet Dorothea, is van onze leeftijd, en is de huisarts in deze regio. Haar praktijk is in Osen (15 min. met de auto) en sinds kort woont ze in Bessaker.


Vrijdag, de eerste dag: Brutus en Lommeltje rennen door het huis alsof ze er altijd gewoond hebben..............ik kon m'n draai nog niet vinden, had zelfs heimwee. Het huis is erg leuk en heel ruim, maar er is bijna geen huisraad, dus heb ik tussen onze spullen gezocht naar pannen, waterkoker en handdoeken enz. In de stal leerde Johan me het schoonmaken van de uiers, heel belangrijk voordat je gaat melken. Wat je doet, is tussen 2 koeien kruipen met een klein bankje (Johan doet het op de hurken), en met een natte doek de uiers behandelt. Daarna met papier nog nadrogen. Je hoort het op de tast te doen, en dan iedere keer je doek checken, en niet zoals ik het doe, door m'n hoofd voorover te buigen, en onder de koe te kijken hoe de zaken ervoor staan. Heel vermoeiend voor m'n nek en onderrug. Het zal nog een hele poos duren, voordat dit een beetje relaxt zal gaan.


Zaterdag, de tweede dag: super................zo zouden alle dagen moeten zijn. Het was stralend herfstweer, en we hebben een nieuw veld gemaakt voor de 19 pinken. Voor de niet-boeren: een pink is kalf-af, is wel of niet geinsemineerd, maar krijgt dus nog haar eerste kalf. Om de kosten van het voer zo laag mogelijk te houden, en omdat het nog geweldig weer is, laat Johan deze dieren zo lang mogelijk buiten lopen. De melkkoeien, kalfjes en de slachtstieren, zijn allemaal in de stal. De afrastering wordt gemaakt met flexibele paaltjes, waar een oog aan zit. Het draad, waar dan later stroom opkomt, haal je door dat oog. Erg leuk om te doen, en ondertussen genieten van de bergen en de natuur om je heen. Het is echt een heel gedoe om de pinken van de oude naar de nieuwe weide te krijgen. Ze moesten een steil stukje naar beneden om door een stroompje te waden..............dit is ook hun drinkplek. Als er 1 schaap over de dam is, volgen er meer..............dit geldt ook voor koeien. Van de 19 pinken, gingen er 16 over............de andere 3 bleven kijken en loeien naar de rest. Zij gaan later wel, als ze echt honger krijgen en doorhebben dat het gras aan de andere kant toch echt groener is. Toen ik 's avonds ging tellen, en de afrastering ging inspecteren, stonden ze alle 19 heel gezellig bij elkaar.


Zondag, de derde dag: weer het uiergedoe, en verder veel uitleg over het voeren, en hoe alles reilt en zeilt............moeilijk allemaal hoor..............ik ben totaal geen boerin! Gelukkig weer lekker het veld in: zo'n pinkenwei gaat maar een kleine week mee, dus gingen we vast voor de volgende weide een waterplaats zoeken. We vonden een paar smalle paadjes die door de elanden en herten worden gebruikt. Deze gaan zo steil naar beneden, naar de rivier, dat de koeien dat niet kunnen. Uiteindelijk vonden we wel een geschikte plek, waar ze hun drinkwater kunnen halen. Heerlijk met je laarzen door het water banjeren, en kijken hoe de bomen zich door de jaren heen, een weg hebben gezocht. Je vindt de meest vreemdsoortige gegroeide vormen. Ook erg leuk om de pinken zo door de wei te zien dartelen.