De tijd vliegt...

De tijd vliegt, zei de boer, en gooide met de wekker. Bij de Hema in Raalte had ik een collega die neerplofte in de kantine, en deze zin dan verkondigde. Ik vind het nog steeds een vreemd gezegde, en iedere keer als ik bij mezelf denk: jongens, wat vliegt de tijd..........denk ik aan deze zin. Nou, wij gooien niet met wekkers, maar ik heb Johan een keer met afrasteringpaaltjes zien smijten, naar wegrennende pinken. Het was echt een tijdrovende klus, om deze dames op stal te krijgen. Een aantal van hen zijn wat ouder, ca. 1.5 jaar, en hebben iets langer op stal gestaan , voordat ze naar buiten gingen, waardoor ze eerder snappen wat de bedoeling is. Zij wandelen heel gemoedelijk naar binnen, en als je geluk hebt, gaan de jongere pinken er dan achteraan. De afgelopen week hebben we in etappes de pinken opgehaald, en zorgden we ervoor dat een koppeltje steeds uit een oudere pink bestond, en een aantal jongere. Maar het helpt niet altijd. Er zijn altijd factoren die meespelen. Zo had Arne-Johan (1 van de 3 veeartsen) zijn 2 paarden verplaatst, en stonden deze nu in een weitje waar wij langs moesten met de pinken. De paarden begonnen te steigeren en te bokken, en de pinken zetten het op een rennen. Iedereen die niet weet, hoe hard koeien kunnen rennen, nodig ik van harte uit om langs te komen..............het beste is volgend jaar zomer als ze weer buiten lopen en Johan ze roept omdat ze naar een nieuw weitje gaan. Dit hebben ze donders goed in de gaten, omdat de wei kaal is en ze ons met de afrasteringpaaltjes hebben zien lopen. Ze moesten eerst door de rivier om in de nieuwe weide te komen, en ik had enorm veel problemen verwacht gezien het feit dat het laatst bijna een uur duurde, voordat een koe het aandurfde om over de afrasteringsdraad te stappen die notabene plat op de grond lag. Maar door de rivier ging van een leien dakje....... wij stonden veilig tussen de bomen, maar toch erg dichtbij vanwege de nauwe doorgang................nou, het was een heel spektakel en ik baal er nu nog van dat ik de camera niet bij me had. Ze sjeesden alle 19 met een rotvaart door het water en aangekomen in de nieuwe weide gingen ze rennend eerst alle kanten van de weide inspecteren.

Maar ik dwaal af: het ging om factoren waar je niet op rekent, en die roet in het eten gooien zoals de steigerende paarden. Een andere factor zijn de stieren, zij staan bij de ingang waar de pinken langs moeten, om binnen in de stal te komen. Om er wat aan te verdienen, gaan de stieren hier weg, als ze 550 a 600 kilo wegen, en gelukkig is het begin november zover.........6 hebben dan hun gewicht bereikt en worden opgehaald door het slachthuis. Deze 6 staan in het hok bij de ingang en houden wel van een lolletje. Als je vlak langs het hok loopt, steken ze een enorme tong naar je uit, in de hoop dat ze een stuk van je kleding te pakken krijgen. Ze zijn best wel lief, maar iedere keer als ze elkaar bespringen..............soms zo hard dat er 1 valt, houd ik m'n hart vast. Er zijn 3 hokken............in de andere 2 hokken staan 10 stieren die nog niet hun gewicht hebben, maar toch ook al enorm zijn. Het is af en toe een dolle bende, en ik dacht echt dat de tent werd afgebroken toen 2 pinken zich door de touwen heen wurmden dat Johan tussen de hokken had gespannen. De stieren waren helemaal door het dolle heen, en maakten de gekste capriolen en sprongen voortdurend op elkaar. Ik was enorm opgelucht toen de 2 pinken op hun plaats stonden, en de rust weer terugkwam. Wat dat betreft, is deze stal zo ontzettend gedateerd.............meststieren horen apart te staan, en zeker de pasgeboren kalfjes horen in een andere gedeelte thuis i.v.m. hygiene. Maar voorlopig moeten we het er mee doen!!

Afgelopen woensdag brachten we de pinken naar hun laatste weide, vlak bij de stal, en van daaruit hebben we iedere dag er een aantal op stal gezet. Gisteren, zondagmiddag de laatste 5. In eerste instantie ging het allemaal zo goed: geen steigerende paarden, en geen pinken die in de stierengang kwamen. Maar er was een heel klein zenuwachtig pinkje zonder halsband, die het niet aandurfde om haar kop in de voergang te steken. Daar lagen bergen lekker kuilvoer op haar te wachten. Iedere keer als ik haar wat voorhield, nam ze een hapje, maar zodra ik het voer richting het hek bewoog, deinsde ze terug. Zodra ze haar kop erdoor zou steken, zou ik meteen de klemmen laten zakken die de kop dan vasthouden. Voor de melkkoeien is dit dagelijkse gang van zaken..............als ze hun voer krijgen, steken ze hun kop erdoor, en draaien wij de klemmen naar beneden. Dit gaat per 10 koeien tegelijk. Ook als de veearts komt voor bijv. het insemineren...........geef je wat brokjes en hup............klemmen naar beneden. Zo zijn alle pinken vastgezet.............behalve deze. We zijn meer dan 2 uur bezig geweest, om haar zover te krijgen. Natuurlijk hebben we het ook in ons tempo geprobeerd, maar ze sprong als een rodeopaard en ontworstelde zich, en van het touw, en van de halsband die Johan iets te los om had gedaan. Ik baalde als een stekker, want ik had me verheugd op een wandeling door de vallei. De afgelopen dagen heeft het veel geregend, en vandaag was het prachtig herfstweer. En dan is er 1 zo'n klein stom koetje, die het allerbeste kuilvoer, dat alleen voor de melkkoeien en de kalfjes is............niet wil eten.............ja, alleen uit m'n hand. Uiteindelijk stelde ik Johan voor om haar in een hok op te sluiten, bij de pinkjes die net kalfaf zijn, en haar dan naar de slacht te doen. We hebben toch teveel dieren, en zullen de komende weken moeten beslissen welke drachtige pinken aan andere boeren worden verkocht, en welke niet-drachtige pinken naar de slacht zullen gaan. Ik was het helemaal zat, maar Johan heeft een engelengeduld wat dat betreft. Ook al zou het 10 uur gaan duren...............vastkomen zou ze!! Dit koetje is door iets getraumatiseerd, en ik gooide het op een andere toer: iedere keer zou ik haar een hapje voor houden, steeds iets verder weg, net zolang tot ze haar kop in de voergang zou hebben, en dan zouden we niets doen, maar haar lekker laten eten, en haar de kans geven meerdere keren haar kop in en uit de voergang te steken. Zo gezegd, zo gedaan.............uiteindelijk had ze door dat er niets gebeurde, en durfde ze zelf voer van de grond te pakken. Ik kon opstaan, terwijl zij doorat (een wonder) en snel liet ik de klemmen naar beneden. Het koetje zat vast, en Johan kon haar een halsband omdoen, en vastzetten aan de grup. Alle pinken staan nu binnen, en samen met de 23 melkkoeien, alle stieren, een hok met 8 kalfjes en 2 hokken met de hele jonge pinkjes, is de stal nog nooit zo vol geweest als nu. En daarmee is er een einde gekomen aan de fietstochtjes, 2x per dag naar de pinken, om te kijken of ze niet uitgebroken zijn, en om te zien of ze bronstig zijn. Ik zal dit echt gaan missen, en verlang nu al naar het volgend voorjaar, dat hier pas in mei begint, als ze weer naar buiten gaan. Het zullen wel 6 lange (winter)maanden gaan worden!!