Sauhaufest

Het is zaterdagavond 21.00 uur en we gaan naar het Grendahus (dorpshuis) waar voor de 15de keer het "Sauhaufest" oftewel het "Schapenkoppenfeest" wordt georganiseerd. Het begon eigenlijk een uur eerder, maar vanwege het melken kunnen we dat tijdstip niet halen. Men heeft ons beloofd eten achter te houden zodat we niet voor niets komen. Wanneer we aankomen blijkt dat we alleen de samenzang hebben gemist, en alle mensen staan in een enorme lange rij om in de bijkeuken een maaltijd te halen. Thorstein staat ook in de rij en ik vraag hem of het zijn schapen zijn die we vanavond eten (zie einde blog). Hij schiet in de lach en antwoordt ontkennend. Wanneer we in de bijkeuken komen, zie ik dat het goed is georganiseerd. De tafels zijn zo opgesteld dat men van alle kanten erbij kan. Er staan meerdere pannen met aardappels, stamppot, diverse worstjes en aardappeltarwemeelballen. Er staan schaaltjes met schapentongen; het lekkerste gedeelte van het schaap. En voor de mensen die het niet vet genoeg vinden staan er schaaltjes met vloeibaar vet dat over het eten kan worden gedruppeld. Maar waar het om gaat zijn de schapenkoppen; voor het eerst van mijn leven heb ik een bord voor m'n neus met de complete schedel van een dier. In de onderkaak zitten nog 3 snijtandjes en het oog is een zwarte bol waar het vocht uit is verdwenen. Het is vrij moeilijk om het vlees van de schedel af te krijgen, maar een tafelgenoot is zo vriendelijk uit te leggen hoe het werkt. Vakkundig verwijdert hij de onderkaak uit de kop en stroopt al het vlees eraf. Ook laat hij zien hoe het oog verwijderd moet worden, zodat het eronder gelegen spierweefsel kan worden gegeten. Ik besluit me niet te laten kennen en prik de oogbol aan m'n vork om hem vervolgens op een bordje met afval te deponeren. Ondertussen vertelt onze tafelgenoot dat het eten van schapenkoppen een traditie is die uitsluitend aan de westkust van Noorwegen voorkomt; de rest van het land houdt zich er verre van! De meeste mensen lopen een paar keer naar de bijkeuken om een nieuwe kop te halen. De zoon van de man die 15 jaar geleden dit festijn voor het eerst organiseerde houdt een korte speech, en de band begint zijn eerste nummer te spelen. Er wordt uitsluitend gestijldanst en de avond eindigt met waar de Noren zo vreselijk goed in zijn; het taartenbuffet. In de bijkeuken staan wel 10 verschillende soorten taarten, allemaal gemaakt door Bessakers en ik heb al eerder gemerkt dat het vreemd wordt gevonden als je maar 1 klein stukje pakt. Iedereen pakt tenminste 3 soorten, en ook nu is het normaal om vaker een nieuwe portie te halen...Noorwegen is echt geen land voor mensen die aan hun lijn willen doen!!

De Noren zijn niet de enige die van een schapenkop houden!! De Fosna-Folket (krant van Fosen)van gisteren bericht over een wolf die in Bjugn (ca. 1,5 uur van ons vandaan) in de buurt van een woning een lam heeft gepakt. Alleen de kop is opgevreten; de rest is achtergebleven. Een bijbehorend artikel zegt dat 1 febr. de jaarlijkse wolvenjacht van start gaat en dat het quotum van 3 dieren (voor Fosenhalvoya) te laag is!

De foto's zijn gemaakt op het eiland Boroya waar we afgelopen mei, tijdens ons kennismakingsbezoek aan de boerderij, zijn geweest. De eilanden liggen dicht voor de kust en Thore, die de boerderij de afgelopen 2 jaar heeft gepacht en eigenaar is van 20 vissersbootjes, vaart ons er in 5 minuten naartoe. Op het eiland hebben Hanne en Thorstein een huis waar ze iedere zomer verblijven om de ca. 50 schapen die ze hebben, in de gaten te houden wanneer ze een lam krijgen. De laatste jaren krijgen de schapen steeds vaker een 2ling en er moet nogal eens gassisteerd worden. Na de lunch leidt Thorstein ons rond over het eiland en we zijn helemaal onder de indruk van de geweldige natuur. Vooral het rotsmassief waar een adelaarspaar vorig jaar een nest had, is erg indrukwekkend (laatste foto).
De afgelopen week waren we warm onthaald door Eli en Einar, de eigenaren van de boerderij. Bij Thore en Hilde kregen we een heerlijke lunch waar we geleerd hebben garnalen te pellen, die net vers in de haven waren gekocht. De 3 veeartsen die in Bessaker hun kliniek hebben, nodigden ons uit voor de jaarlijkse barbeque. Eli toerde met ons rond en liet allerlei mooie plekjes zien. Maar het is op dit eiland, waar ik voorgoed mijn hart heb verloren!!