Afscheid van Gruppie

Vorig jaar oktober, tijdens mijn eerste weken als boerin, had Johan heel wat aan mij uit te leggen over het reilen en zeilen binnen een melkveebedrijf. Alles wat ik ooit op de Lagere Landbouwschool had geleerd, was ik vergeten. Wat een 'droge koe' was, dat wist ik dan nog wel, maar wanneer ze 'droog worden gezet'...geen flauw idee!! En wat zijn in vredesnaam ook alweer vaarzen!! Zo liet hij me vol trots 2 koeien zien die tijdens zijn eerste maand als boer hun eerste kalf hadden gekregen. "Deze 2 vaarzen'' zei hij, " zij worden de beste van de hele stal, als je als vaars begint met 30 liter, dan is dat veelbelovend". Vol ongeloof staarde ik naar koe 159 en koe 162. "Wat, deze 2 broodmagere koeien, het is eigenlijk zielig". Hoe mager ook...beide vaarzen hebben, samen met debutanten Big Mama en Dikkertje Dap, hun tegenpolen wat gewicht betreft, de eerste lactatie afgesloten met 7000 liter.

Inmiddels zijn we een jaar verder en zijn we alleen zeker van Big Mama. En we weten nu dat het woord 'zeker' maar heel betrekkelijk is. Het is maar afwachten of Dikkertje Dap drachtig is geworden, na haar abortus in de 5,5ste maand. Ook weten we dat koe 162 in december naar de slacht zal gaan. De moeder van ons eerste Fleckje heeft subklinische mastitis en inmiddels 2 penicillinekuren achter de rug. Na een behandeling is haar celgetal 50, maar nog geen maand later weer 2 miljoen. Haar spenen sluiten niet goed en het is dus dweilen met de kraan open. Koe 162 wordt apart gemolken en haar melk gaat naar de kalveren, want we willen de extra toeslag voor 'elitemelk' natuurlijk niet verliezen.

En Gruppie...tja, die is vandaag 'noodgeslacht' op het erf. En waarom?? Omdat de veeartsen niet konden vinden waarom ze veel krom stond en afscheiding verloor nadat ze 15 september een dode 2ling uit haar hadden gehaald. Wel werd de baarmoeder gespoeld en zijn er bronsthormonen gespoten om de boel op te schonen, maar een penicillinekuur...dat was niet nodig. Gisteren zat er ineens! een heel groot abces, en veearts Arne-Johan was van mening dat ze de reis naar het slachthuis niet aan zou kunnen. Een dikke 80 km. duurt hier toch gauw een kleine 2 uur. Een afschuwelijk einde waar we niet op bedacht waren. Na de noodslacht van Alie-Jen hadden we gezegd; een koe die verder gezond en niet kreupel is, zal onze boerderij niet op deze manier verlaten!! Zo zie je maar weer...je hebt er niets over te zeggen...alhoewel ik blijf zeggen dat we om penicilline hadden moeten vragen, ja zelfs smeken, waarop Johan weer zegt dat wij toch geen dokters zijn!!

"Lieve Gruppie...wat voelde ik me benauwd toen je me afgelopen zomer omverliep in je angst de grup over te moeten, me meters meesleurend...(hoe komt een beestje aan zijn naam!!) Gruppie...we hadden je nog jaren willen houden".





Diezelfde nacht is onze eerste (kruising)Angusstier geboren; een klein zwart kalfje met heel veel krullen...net een bouvier. Het leven gaat weer gewoon verder!!