Det var synd

Er hing een camera in de stal, achter de koe die op het punt van afkalven staat zodat we thuis alles kunnen volgen. 's Nachts voor niets je bed uit, was verleden tijd. Op de eerste foto zie je de receiver en Dino die in de camera kijkt. Ik zat toen achter de laptop een blog te schrijven, en keek iedere 10 minuten op het schermpje....super handig. Helaas komen de koeien iedere dag langs de camera als ze naar de weide gaan, en natuurlijk kunnen ze er niet vanaf blijven. Dus de camera zit weer in de doos, tot we een oplossing hebben gevonden die koe-proof is.





Dino is erfelijk belast met ernstige lekkage, en dat is ws. de reden dat ze 3 weken voor de afkalfdatum al veel biest liet lopen. Lang zal ze daarom niet bij ons blijven, want we hebben teveel melk en teveel koeien. Op haar derde dag als koe krijgt ze uierontsteking, en omdat ze niet ziek is, wordt ze opgehaald voor de slacht. Zieke koeien mogen nl. niet vervoerd worden, en moeten eerst behandeld worden. Jammer...Dino was een heel bijzondere koe, ik had haar graag wat langer gehouden.

Bij Hilde gaat het ook niet van een leien dakje; 6 uur 's morgens heeft ze weeen zonder enige vooruitgang. Johan voelt dat het kalf in een teruggetrokken stuit ligt en om 8 uur bel ik de veearts. Ik krijg een slaperige Arne-Johan aan de lijn die niet snapt wat ik met "halebeinposition" bedoel. "Halebein" is Noors voor "stuit" en wanneer Arne-Johan Hilde heeft onderzocht, legt hij uit dat een stuitligging hier "setefodsel" heet. Ons woordenboek vertaalt dit als "stuipligging". Zo zie je maar weer dat je niet alles maar zo kunt vertalen! Arne-Johan vertelt dat veel stuitliggingen op een keizersnede uitdraaien, en ik doe gelijk een schietgebedje. Daar zitten we niet op te wachten.


Het kost Arne-Johan een uur om de pootjes uit Hilde te krijgen. Het kalf is al langere tijd dood en daardoor verstijfd, en er is weinig ruimte omdat er 2 kalfjes zijn. De kettinkjes worden om de pootjes bevestigd, en het eerste kalfje wordt eruit
getrokken. Daarna wordt het 2de kalfje, dat wel goed ligt maar ook dood is, eruit gehaald. Het zijn 2 koekalfjes en het is jammer dat ze niet leven... na de korte nacht en het urenlang bezig zijn, voel ik weinig emotie. Het belangrijkste vind ik dat Hilde het goed maakt.


's Avonds gaan we even naar oma, die 2 weken in een verpleegtehuis is geweest na een lichte beroerte. Ik heb het woordenboek en m'n cursusboek bij de hand, want oma vindt het fantastisch dat ik nu naar Noorse les ga. Wanneer we binnenkomen, krabbelt ze direkt uit haar stoel om Johan te feliciteren met de ronde balen, het begin van de oogst... dat is leuk. Oma is als jong meisje boerin geworden, nadat haar broer direkt na het verlaten van de school op zee is omgekomen, en zij weet als geen ander hoe spannend het is. Zeker als het je eerste oogst is! Oma bedankt me voor de stemor die ik voor haar thuiskomst op tafel had gezet, en schuifelt naar de keuken voor koffie en een schaal met wel 5 soorten koekjes. Stemor is de Noorse naam voor Kaaps Viooltje en betekent "stiefmoeder" en ik heb geen flauw idee waarom die plant hier zo heet. Wanneer we oma, in het Noors, vertellen over de dode 2ling, slaat ze haar handen in elkaar en zegt "det var synd, det var synd". Snel spiek ik in het woordenboek; het betekent "dat is jammer".

's Nachts is de nageboorte van de dode 2ling, die ik met veel moeite door de stal naar buiten had gesleept, (de nageboorte is ong. 1,5 mtr. lang en weegt enkele kilo's) verplaatst. Bah!! Dat moet een vos zijn geweest, dat krijgt een kraai nooit voor elkaar!! De kalfjes zijn gelukkig niet aangeraakt. Ik ben er gewoon triesterig van, en sluit deze blog af met een wondertje der natuur: de paardebloempluis. De paardebloem heet hier "lovetann" en dat betekent "leeuwetand" (naar de gekartelde blaadjes). Ik vind dat beide namen geen recht doen aan zo iets moois als het pluizige bolletje.