Vrijdag 6 juni is een gedenkwaardige dag; ik weet nu dat ik kan gillen en krijsen als een volleerd actrice. Het ging zo......
Ukkie en De Zusters hebben hun weitje bijna kaal en ik ben druk bezig een nieuw stukje voor ze af te zetten. Met een grondboor draai ik nieuwe gaten, palen erin, stukje gaas ertegenaan en ze kunnen weer weken verder. Johan helpt de boerenloonwerkers die achterin de vallei druk bezig zijn met het maken van de ronde balen. Hij brengt de geperste balen naar de rand van de weide. Het is prachtig weer en het is echt genieten om zo heerlijk buiten bezig te zijn. Vanuit dit schapenweitje
heb je een prachtig uitzicht op de rest van de vallei, en je kunt de koeien zien grazen. Uit de stal komt veel kabaal, maar ik heb helemaal geen zin om te gaan kijken. Het lawaai wordt steeds erger, en ik worstel me onder de rol gaas vandaan die ik net aan het omdraaien ben; bij schapengaas horen namelijk de grote gaten bovenin en de kleine onderin, en dat had ik, heel slim, al eens fout gedaan. En alleen de ezel.....!! Het uiteinde van de stal is een smalle houten uitbouw (te zien op de foto's) waar Johan de kuilresten heen schuift en de deuren staan wagenwijd open. Wanneer ik over de berg kuil heenstap, zie ik tot mijn grote schrik het hek van de jongste stierengroep wagenwijd openstaan. Beer staat voor het hek en BrownieBoy is zich nog aan het bedenken wat te doen. Hoe is dit in vredesnaam
mogelijk!! Het 3,5 meter brede hek wordt vastgezet met een 1 meter lange pin door 3 ogen. Je zou toch denken dat geen stier dat ooit loskrijgt!! Met wapperende armen (en erg slappe benen) ren ik op de stieren af. Gelukkig schrikken ze van me, en Beer doet een paar stappen terug...snel duw ik het hek terug naar de betonnen rand. Tot zover geen enkel probleem. Maar het hek moet opgetild worden, zodat het op de betonnen rand staat, anders past de pin niet door de ogen. Nu is er nog een kier van
wel een halve meter, en Beer en BrownieBoy doen verwoede pogingen alsnog uit het hok te komen. Met mijn been scherm ik de opening af en ik krijg heel wat stierebeuken te verduren. Dan komt het moment dat ik het niet meer kan houden, en ik krijs de hele boel bij elkaar. In het hok ernaast springen IetPetit en Mops verschrikt overeind. Sorry, meisjes!! Maar het werkt wel. De stieren wijken even naar achteren, en met heel veel moeite weet ik het hek op te tillen. Helaas schiet het over de betonnen rand heen, maar nu kan het hek tenminste niet meer naar buiten open, alleen naar binnen...en voordat die stieren dat eenmaal door hebben!! Ik schop snel een berg
kuil voor de stieren en ren als de bliksem naar het voorraadhok, in de hoop daar een lang touw te vinden. Gelukkig vind ik daar een meterslang touw en zet het hek hiermee vast aan een haak bij de buitendeur. Slap van opluchting zit ik een poos op de grond, lekker in de zon met het uiteinde van het touw op schoot. Af en toe gluur ik naar binnen om te kijken of de stieren zich wel gedeisd houden. Johan ophalen betekent een autorit naar het einde van de vallei, en het allerergste; het hele eind
in z'n achteruit ook weer terug. Ik rij dus naar de haven en pluk daar 2 sterke, getatoeërde jongens van een bankje. Een behulpzame Bessaker met een hele dikke buik, maar zo te zien in het bezit van een paar sterke armen, wil ook mee. Met 3 auto's rijden we in optocht naar de stal en het moet wel gezegd; ook de sterke Bessaker heeft even moeite met het hek. De 2 jongens kijken verbaasd rond... volgens mij hebben ze nog nooit een stal van binnen gezien. Ik bedank de mannen voor hun hulp: "tusen takk, tusen takk"(letterlijk: duizendmaal dank). Johan legt 's avonds uit dat een kromme spijker door het bovenste gaatje, ervoor zal zorgen dat dit nooit meer gebeurt. Ik ben daar eerlijk gezegd nogal sceptisch over. Waarom o waarom zijn we niet gewoon schapen gaan melken in Slowakije!!
Ukkie en De Zusters hebben hun weitje bijna kaal en ik ben druk bezig een nieuw stukje voor ze af te zetten. Met een grondboor draai ik nieuwe gaten, palen erin, stukje gaas ertegenaan en ze kunnen weer weken verder. Johan helpt de boerenloonwerkers die achterin de vallei druk bezig zijn met het maken van de ronde balen. Hij brengt de geperste balen naar de rand van de weide. Het is prachtig weer en het is echt genieten om zo heerlijk buiten bezig te zijn. Vanuit dit schapenweitje
heb je een prachtig uitzicht op de rest van de vallei, en je kunt de koeien zien grazen. Uit de stal komt veel kabaal, maar ik heb helemaal geen zin om te gaan kijken. Het lawaai wordt steeds erger, en ik worstel me onder de rol gaas vandaan die ik net aan het omdraaien ben; bij schapengaas horen namelijk de grote gaten bovenin en de kleine onderin, en dat had ik, heel slim, al eens fout gedaan. En alleen de ezel.....!! Het uiteinde van de stal is een smalle houten uitbouw (te zien op de foto's) waar Johan de kuilresten heen schuift en de deuren staan wagenwijd open. Wanneer ik over de berg kuil heenstap, zie ik tot mijn grote schrik het hek van de jongste stierengroep wagenwijd openstaan. Beer staat voor het hek en BrownieBoy is zich nog aan het bedenken wat te doen. Hoe is dit in vredesnaam
mogelijk!! Het 3,5 meter brede hek wordt vastgezet met een 1 meter lange pin door 3 ogen. Je zou toch denken dat geen stier dat ooit loskrijgt!! Met wapperende armen (en erg slappe benen) ren ik op de stieren af. Gelukkig schrikken ze van me, en Beer doet een paar stappen terug...snel duw ik het hek terug naar de betonnen rand. Tot zover geen enkel probleem. Maar het hek moet opgetild worden, zodat het op de betonnen rand staat, anders past de pin niet door de ogen. Nu is er nog een kier van
wel een halve meter, en Beer en BrownieBoy doen verwoede pogingen alsnog uit het hok te komen. Met mijn been scherm ik de opening af en ik krijg heel wat stierebeuken te verduren. Dan komt het moment dat ik het niet meer kan houden, en ik krijs de hele boel bij elkaar. In het hok ernaast springen IetPetit en Mops verschrikt overeind. Sorry, meisjes!! Maar het werkt wel. De stieren wijken even naar achteren, en met heel veel moeite weet ik het hek op te tillen. Helaas schiet het over de betonnen rand heen, maar nu kan het hek tenminste niet meer naar buiten open, alleen naar binnen...en voordat die stieren dat eenmaal door hebben!! Ik schop snel een berg
kuil voor de stieren en ren als de bliksem naar het voorraadhok, in de hoop daar een lang touw te vinden. Gelukkig vind ik daar een meterslang touw en zet het hek hiermee vast aan een haak bij de buitendeur. Slap van opluchting zit ik een poos op de grond, lekker in de zon met het uiteinde van het touw op schoot. Af en toe gluur ik naar binnen om te kijken of de stieren zich wel gedeisd houden. Johan ophalen betekent een autorit naar het einde van de vallei, en het allerergste; het hele eind
in z'n achteruit ook weer terug. Ik rij dus naar de haven en pluk daar 2 sterke, getatoeërde jongens van een bankje. Een behulpzame Bessaker met een hele dikke buik, maar zo te zien in het bezit van een paar sterke armen, wil ook mee. Met 3 auto's rijden we in optocht naar de stal en het moet wel gezegd; ook de sterke Bessaker heeft even moeite met het hek. De 2 jongens kijken verbaasd rond... volgens mij hebben ze nog nooit een stal van binnen gezien. Ik bedank de mannen voor hun hulp: "tusen takk, tusen takk"(letterlijk: duizendmaal dank). Johan legt 's avonds uit dat een kromme spijker door het bovenste gaatje, ervoor zal zorgen dat dit nooit meer gebeurt. Ik ben daar eerlijk gezegd nogal sceptisch over. Waarom o waarom zijn we niet gewoon schapen gaan melken in Slowakije!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten